"Helping Grandma" - a short story
“We want pizza, we want pizza,” children were screaming and jumping around. Grandma was on the verge of losing this battle of Pizza Vs PuranPoli. For quite some time, she was trying to convince the children to try PuranPoli instead of Pizza.
“Don't start that ‘our culture - their culture’ thing again, Grandma,” the eldest of them, Neha said.
“Yes, we don’t want to try anything just because it’s our traditional food,” added Siddharth.
“You’re confusing issues, kids,” Grandma was struggling hard, “I’m just asking you to try this item once. Not because of tradition, but for a change, it’s worth trying!”
“But we want pizza, we want pizza,” the youngest one, Atharv, found this shouting part most interesting.
“Look kids, I’m not saying pizza is bad or Puranpoli is better. I’m just saying that you children should taste different foods. Why not try something which is really yummy and traditional, too?” Grandma’s diplomacy!
“But we’ve never tried that before. How could we like it?” asked Neha.
“That’s exactly my point!” Grandma exclaimed, “If you don’t try it, how will you like it?”
“But we want pizza, we want pizza,” Atharv continued.
“Shut up, Atharv,” Neha said, “Grandma has a point.”
“Hmm, we should give it a try, what say?” Siddharth added. Grandma grinned.
“Grandma, give us a moment. Siddharth, Atharv, come, let’s decide!” Neha took the lead.
Grandma’s grin expanded. Looking at her grandchildren having serious discussion, she slipped into fond memories of various delicacies she used to have. She remembered how all relatives and family-friends used to appreciate her cooking. Grandpa used to call her ‘Annapurna’ (meaning bestower of food). Throughout the year, the whole family used to celebrate different festivals through cooking delicious food items. Any good news or happenings were communicated through different types of sweets. Any homely parties and celebrations were incomplete without homemade spicy and tasty meal. On any occasion...
“We want Poli, we want Poli.” Grandma looked at the group. The children were approaching her, with Atharv shouting again, this time for Poli, not pizza.
“Grandma,” Siddharth said, “We all have decided to try Puranpoli today. You win!”
“Hurray,” Grandma joined the screaming group. This was the best part - one wins, all celebrate!
“What’s happening?” came in Swati (Neha and Atharv’s mom). Everybody stopped and looked at Grandma.
“Oh Swati, good that you’re here. I won the bet! You owe me a treat now,” said Grandma.
The children looked at each other. This was a surprise for them. What bet? What treat?
“So you could convince them for Puranpoli? I can’t believe it!” Swati exclaimed.
“So that was a part of your bet, huh?” Siddharth and Neha turned to Grandma, who was grinning at her win.
“We want Poli, we want Poli,” Atharv continued.
“See, I win! I win!” Grandma was really happy.
“Ok, ok, you win. But what next? Who’s going to prepare Puranpoli?” Swati mentioned the logical part first.
There was silence for a few moments. Then Grandma said, “I completely forgot about that. I used to prepare hundreds of Poli in a day. But I can’t prepare so many of them now.”
“Nor do I,” Swati confessed, “I’m not so good at that.”
“Now what?” Siddharth and Neha were puzzled.
“We want Poli, we want Poli,” Atharv continued.
“Grandma, this is not fair,” Neha said, “You won the bet with Mom. Now serve us Poli or accept you lose!”
“Wow, that’s a turning point!” Swati exclaimed.
“Wait, wait,” Grandma was not easily defeated, “Let me try something. Where's my mobile?”
The children and Swati waited while Grandma spoke on the phone.
“Hello, Shalini?”
“Yes, how are you, Nalini?”
“I'm fine, but not very fine. Need your help.”
“Why, what happened? Everything okay?”
“Don’t worry, not that serious. Actually, I won a bet with my daughter-in-law, but seem to lose it now,” and she narrated what happened in the house.
“Ohh, ha ha ha,” Came the reply, “You’re so funny, Nalini.”
“Come on, don’t make fun of me now. I need your help.”
“Okay, fine. I had a similar situation last week and didn’t know what to do. But somehow I could get the solution.”
“And what’s that?”
“Khawakee!”
“What?”
“Khawakee, that’s the solution.”
“You’re making fun of me, ain’t you? Please help me seriously.”
“Yes, I’m serious. I got this from somewhere last week. Khawakee delivers fresh Puranpoli at your doorstep.”
“Really? Like they deliver pizza?”
“Absolutely! And it’s yummy, tasty, and homely!”
“Can’t believe it! The kids would be amused. Give me their contact number.”
When Grandma told the children that she had ordered Puranpoli on the phone, they didn’t believe her. Not even Swati!
“How’s that possible?” Neha asked, “That’s not pizza, Grandma.”
“Wait and watch,” Grandma said.
“Your friend must have joked with you,” Swati guessed.
“Just wait and watch.”
“We want Poli, we want Poli,” Atharv was at his best. Grandma drew him closer and said, “Just wait for some time, dear!”
Ding-Dong! The bell rang and everybody ran to the door. Swati couldn’t believe her eyes. She was holding neatly packed, fresh Puranpoli and the children were jumping around her to get their share.
Grandma closed the door behind her, stared at her happy family, remembered her good old days, and muttered, “Thanks, Khawakee!”
====
Khawakee Foods Pvt Ltd
Delivering Maharashtrian Meal and Festival Food Across Pune Since 2010…
For enquiry & order: 95525 80321
“आजीच्या मदतीला कोण?” - एक छोटीशी गोष्ट
“पिझ्झा, पिझ्झा.. आम्हाला पाहिजे पिझ्झा,” मुलं घरभर ओरडत आणि उड्या मारत पळापळ करत होती. ‘पिझ्झा विरुद्ध पुरणपोळी’च्या या लढाईत त्यांची आजी आता पराभवाच्या उंबरठ्यावर होती. खूप वेळ ती मुलांना पिझ्झाऐवजी पुरणपोळी खाऊन बघा असं पटवून द्यायच्या प्रयत्नात होती.
“आजी, आता ‘आपली संस्कृती - त्यांची संस्कृती’ असलं काहीतरी पुन्हा सुरू करू नकोस,” मुलांपैकी सगळ्यात मोठी नेहा म्हणाली.
“होय आजी, फक्त पारंपारिक पदार्थ आहे म्हणून आम्हाला काहीही ट्राय करायचं नाहीये,” सिद्धार्थ म्हणाला.
“तुमचा काहीतरी गोंधळ होतोय मुलांनो,” आजीची धडपड सुरूच होती, “मी तुम्हाला फक्त एकदा हा पदार्थ ट्राय करायला सांगतीये. पारंपारिक वगैरे काही नाही, फक्त चवीत बदल म्हणून तरी नक्कीच ट्राय करू शकता ना?”
“पण आम्हाला पाहिजे पिझ्झा… पिझ्झा, पिझ्झा…” सगळ्यात लहान अथर्वला हा आरडाओरडा करायचा भाग सगळ्यात जास्त इंटरेस्टींग वाटत होता.
“हे बघा मुलांनो, मी काही पिझ्झा वाईट आहे किंवा पुरणपोळी चांगली आहे असं म्हणत नाहीये. माझं म्हणणं फक्त एवढंच आहे की तुम्ही मुलांनी वेगवेगळे पदार्थ टेस्ट केले पाहिजेत. आणि जे खरोखरच चवीचं आणि पारंपारिक आहे ते का ट्राय करू नये?” आजीची वकीली सुरू होती.
“पण आम्ही जे कधीच टेस्ट केलेलं नाही, ते आम्हाला कसं आवडेल?” नेहा म्हणाली.
“बरोब्बर! हाच तर माझा मुद्दा आहे,” आजी पटकन म्हणाली, “तुम्ही ते टेस्टच केलं नाही तर तुम्हाला आवडेल की नाही हे कसं कळणार?”
“पण आम्हाला पाहिजे पिझ्झा… पिझ्झा, पिझ्झा…” अथर्वचा आरडाओरडा सुरुच होता.
“गप रे, अथर्व,” नेहा म्हणाली, “आजीचा मुद्दा बरोबर वाटतोय.”
“हो ना, आपण एकदा ट्राय करून बघायला हरकत नाही, काय म्हणता फ्रेन्ड्स?” सिद्धार्थ बोलला. आजी हसली.
“आजी, आम्हाला थोडा वेळ दे. सिद्धार्थ, अथर्व, चला, आपण जरा बाजूला जाऊन ठरवूया!” नेहानं पुढाकार घेतला.
आजीच्या चेहऱ्यावर हसू पसरलं. गंभीर चर्चेत गढून गेलेल्या आपल्या नातवंडांकडं बघून तिला मजा वाटली. भूतकाळात चाखलेल्या स्वादिष्ट पदार्थांच्या गोड आठवणींमध्ये ती रमली. सगळे नातेवाईक आणि मित्रपरिवार तिच्या हातच्या चवीचं किती कौतुक करायचे ते तिला आठवलं. आजोबा तर तिला ‘अन्नपूर्णा’ म्हणायचे. वर्षभर स्वादिष्ट पदार्थ बनवून वेगवेगळे सण साजरे केले जायचे. एखादी चांगली बातमी किंवा घटना एकमेकांना कळवायची असेल तर सोबत काहीतरी गोडधोड असायचंच. घरगुती समारंभ आणि सण-उत्सव तर चवीच्या जेवणाशिवाय नीट साजरे झाल्यासारखे वाटायचेच नाहीत. कोणत्याही प्रसंगी...
“आम्हाला पाहिजे पोळी… पोळी, पोळी…” आजीनं चमकून छोट्यांच्या टोळीकडं बघितलं. मुलं तिच्याकडं परत येत होती, आणि छोटा अथर्व पुन्हा आरडाओरडा करत होता, पण यावेळी पिझ्झासाठी नाही, तर पोळीसाठी!
“आजी,” सिद्धार्थ म्हणाला, “आम्ही सगळ्यांनी आज पुरणपोळी ट्राय करायचं ठरवलंय. आम्हाला तुमचं म्हणणं पटलंय.”
“हुर्रे…” आजीपण त्यांच्या आरडाओरड्यात सामील झाली. हे एक बरं होतं - कुणीही जिंकलं तरी सगळ्यांनी एकत्र सेलिब्रेट करायचं!
“कसला आनंद झालाय सगळ्यांना?” स्वाती (नेहा आणि अथर्वची आई) घरात येत म्हणाली. सगळे जागीच थांबले आणि आजीकडं बघायला लागले.
“अरे स्वाती, बरं झालं तू आलीस. हे बघ, मी पैज जिंकली! आता तू मला ट्रीट द्यायची आहेस,” आजी म्हणाली.
मुलांनी एकमेकांकडं बघितलं. हे त्यांच्यासाठी नवीन होतं. कसली पैज? कसली ट्रीट?
“काय म्हणता? म्हणजे तुम्ही त्यांना पुरणपोळीसाठी तयार करू शकलात? मला तर खरं वाटत नाहीये!” स्वाती म्हणाली.
“म्हणजे हा तुमच्या पैजेचा भाग होता तर!” सिद्धार्थ आणि नेहा आजीकडं बघत म्हणाले. आजी पैज जिंकल्याच्या आनंदात स्वतःशीच हसत होती.
“आम्हाला पाहिजे पोळी… पोळी, पोळी…” अथर्वचा आरडाओरडा पुन्हा सुरू झाला.
“ऐकलंस ना स्वाती? मी जिंकले! मी जिंकले!” आजीला खूपच आनंद झालेला होता.
“ठीकाय, ठीकाय.. मान्य आहे की तुम्ही जिंकलात. पण पुढं काय? आता पुरणपोळी बनवणार कोण आहे?” स्वातीनं प्रॅक्टीकल मुद्दा उपस्थित केला.
काही क्षणांसाठी संपूर्ण शांतता पसरली. मग आजी म्हणाली, “खरंतर याबद्दल मी विचारच नाही केला. पूर्वी एका दिवसात शेकडो पोळ्या बनवायचे मी, पण आता काही मला ते शक्य नाही.”
“मलापण शक्य नाही,” स्वातीनं कबूल केलं, “मला पुरणाच्या पोळ्या फार चांगल्या जमतपण नाहीत.”
“मग? आता काय?” सिद्धार्थ आणि नेहा एकदम ओरडले.
“आम्हाला पाहिजे पोळी… पोळी, पोळी…” अथर्व पुन्हा सुरू झाला.
“आजी, हे काही बरोबर नाही,” नेहा म्हणाली, “तू आईसोबत लावलेली पैज जिंकलीस. आता आम्हाला पोळी दे, नाहीतर तू हरलीस हे मान्य कर!”
“अरे व्वा, हा तर टर्निंग पॉइंट आहे!” स्वाती म्हणाली.
“थांबा, थांबा,” आजीपण सहजासहजी हार मानणारी नव्हती, “मी बघते काय करता येईल ते. माझा मोबाईल कुठं आहे?”
आजी फोनवर बोलत बाल्कनीत गेली. मुलं आणि स्वाती वाट बघत तिथंच थांबले.
“हॅलो, शालिनी?”
“हॅलो, बोल कशी आहेस, नलिनी?”
“मी ठीक, पण परिस्थिती फार बरी नाहीये. जरा तुझी मदत पाहिजे होती.”
“का, काय झालं? सगळं ठीकाय ना?”
“एवढं काही सिरीयस नाही. झालंय असं की, मी माझ्या सुनेसोबत लावलेली पैज जिंकली, पण आता जिंकलेली पैज हरणार असं वाटतंय,” आणि मग आजीनं आपल्या मैत्रिणीला आज घरात काय घडलं ते सगळं सांगितलं.
“तू पण ना, नलिनी, मजेशीरच आहेस. अशी कशी पैज लावलीस, विचार न करता?”
“चल, आता माझी चेष्टा करू नकोस. मला तुझी मदत हवीय.”
“हो, ठीक आहे. गेल्या आठवड्यात माझ्यावरपण अशीच काहीशी वेळ आली होती, आणि काय करायचं ते मला कळत नव्हतं. पण कुठूनतरी मी उपाय शोधून काढला.”
“कसला उपाय?”
“खावाकी!”
“काय?”
“खा-वा-की, हाच तो उपाय!”
“माझी चेष्टा करतीयेस का? मला मदत करायची नसेल तर तसं सांग.”
“चेष्टा नाही, तुझ्या उपयोगाची गोष्ट सांगत्ये. मलापण मागच्या आठवड्यातच कुणीतरी सांगितलं. ‘खावाकी फूड्स’कडं ऑर्डर दिली की ताजी पुरणपोळी घरपोच मिळते.”
“खरंच? म्हणजे घरपोच पिझ्झा मिळतो तसं?”
“अगदी! आणि तीसुद्धा खमंग, स्वादिष्ट, आणि घरगुती पद्धतीनं बनवलेली..”
“खरंच का? मुलांना खूपच मजा वाटेल. मला त्यांचा फोन नंबर देशील का?”
फोनवरून पुरणपोळीची ऑर्डर दिल्याचं आजीनं मुलांना सांगितलं, पण त्यांना काही ते खरं वाटतच नव्हतं. स्वातीलापण नाही!
“कसं शक्य आहे?” नेहानं विचारलं, “फोनवरून ऑर्डर करायला तो काही पिझ्झा नाहीये, आजी.”
“थोडं थांबा आणि स्वतःच बघा,” आजी म्हणाली.
“तुमच्या मैत्रिणीनं गंमत केली असेल,” स्वातीनं तिचा अंदाज सांगितला.
“थांबा आणि बघा.”
“आम्हाला पाहिजे पोळी… पोळी, पोळी…” अथर्व त्याचं आवडतं काम उत्तम प्रकारे करत होता. आजीनं त्याला जवळ घेतलं आणि म्हणाली, “होय बाळा, फक्त थोडा वेळ थांब.”
डिंग-डाँग! दारावरची बेल वाजली आणि सगळे दाराकडं पळत सुटले. स्वातीला अजून खरं वाटत नव्हतं. व्यवस्थित पॅक केलेल्या, ताज्या पुरणपोळ्या हातात घेऊन ती आत आली. कधी एकदा पॅकेट उघडतंय आणि आपल्या वाटणीची पोळी मिळतीय, यासाठी मुलं स्वातीच्या अवती-भवती उड्या मारत होती.
आजीनं दार बंद केलं आणि आपल्या आनंदी कुटुंबाकडं बघत तिथंच उभी राहिली. आपले जुने दिवस डोळ्यांसमोर आणत ती स्वतःशीच बोलल्यासारखं म्हणाली, “थँक्स, खावाकी!”
====
खावाकी फूड्स प्रायव्हेट लिमिटेड
2010 पासून महाराष्ट्रीय पद्धतीचे जेवणाचे आणि फराळाचे पदार्थ, संपूर्ण पुण्यात घरपोच...
चौकशी आणि ऑर्डरसाठी: 95525 80321
